WSH

wogóle na kiedy my to mamy ? : )

Ok, ale co z tą listą ?

Lista zaginela to wpiszcie sie tu gdzie macie i bedzie wszystko jasne

UBÓSTWO

4 osoby - definicje pojęć (czym jest, na czym polega, typy, źródła problemów, co problem wniesie dla jednostki, konsekwencje dla jednostki i rodziny, współuzależnienie, konsekwencje pod względem społeczeństwa)

- Bartek (podobno)
-
-
-

2 osoby - pomoc, próby rozwiązań (wspierające akty prawne, instytucje)

- Ania
-

2 osoby - kilka słów o danej instytucji, kampanii w kontekście wybranego problemu (statystyki)

- Mikołaj S
-

2 osoby - odnalezienie w literaturze przedmiotu dwóch artykułów z czasopism naukowych, pogłebić prezentacje poprzez zaciekawienie artykułem, ubogacić.

-
-

2 osoby - przygotować bibliografie na temat danego problemu + strony internetowe

- Adam B
-


*Ja to tak mam zapisane w zeszycie.

ja mialem bibliografie ;D to pamietam

Nie pamiętam co miałem zrobić, a od czegoś trzeba zacząć. Napisałem (posklejałem) tą pracę tak jak mi się wydawało. Liczę,że ktoś to poprawi, dopisze, poskleja tak żeby pasowało.Pozdrawiam 
            Większość definicji ubóstwa wiąże je pewnych potrzeb na odpowiednim poziomie. Początkowo, w definicjach wiązano ubóstwo jedynie z niemożnością zaspokojenia podstawowych potrzeb: jedzenia, mieszkania, ubrania (basic needs approach). Stopniowo definicje zaczęły iść w kierunku braku możliwości wypełnienia funkcji życiowych wynikających zarówno z uwarunkowań społecznych, jak i osobistych niezbędnych do prowadzenia wartościowego życia (capabilities approach). Na przestrzeni lat, przy definiowaniu ubóstwa upowszechniało się coraz szersze traktowanie kwestii potrzeb, które powinny być spełniane. I tak np. Unia Europejska posługuje się obecnie szerszą kategorią niż bieda – wykluczeniem społecznym, które oprócz braku środków pieniężnych, odnosi się do innych ograniczeń, które nie pozwalają jednostkom żyć na poziomie akceptowalnym w danym kraju. Wykluczenie społeczne oznacza niemożność uczestniczenia w istotnych aspektach życia społecznego, politycznego, gospodarczego, kulturalnego (nie ze względu na wybór jednostek, lecz przeszkód, jakie napotykają).
               Przy definicjach ubóstwa jest wiele kontrowersji, gdyż trudno określić jednoznacznie poziom wystarczających potrzeb – zależy to od kontekstu społecznego i obecnej sytuacji ekonomicznej kraju (biedny w Europie to nie to samo co biedny w Afryce; biedny w Polsce dzisiaj to nie to samo, co biedny przed II wojną światową).
             Ubóstwo absolutne – brak możliwości zrealizowania podstawowych potrzeb ludzkich (żywność, woda pitna, urządzenia sanitarne, zdrowie, mieszkanie, informacja). Zależy nie tylko od dochodów gospodarstwa domowego, ale także od dostępu do podstawowych usług.                                                                                            Ubóstwo ogólne – kategoria szersza niż ubóstwo absolutne; oprócz braku możliwości zrealizowania podstawowych potrzeb ludzkich obejmuje też brak możliwości uczestnictwa w podejmowaniu decyzji oraz w życiu obywatelskim, społecznym i kulturalnym.
               Minimum socjalne. Definiuje się to jako kwotę pieniężnych środków umożliwiających w minimalnej mierze zaspokojenie potrzeb określonego typu gospodarstw domowych na poziomie uznanym za niezbędny na danym etapie rozwoju kraju. Badanie i określanie. Minimum społeczne polega na ustaleniu stałego zestawu dóbr i usług służących zaspokojeniu określonych grup potrzeb (żywność, odzież i obuwie, utrzymanie i wyposażenie mieszkania, higiena i ochrona zdrowia, kultura, wypoczynek, transport) – przyjęcie stałych tych norm dóbr i usług stosownych do założeń minimum a następnie pieniężnej wycenie tegoż koszyka konsumpcyjnego na podstawie aktualnie obowiązujących celów.
                                                                                                                                                                                 Zasadnicze zagadnienia dotyczące tego, czy ubóstwo w Polsce jest przejściowym produktem okresu transformacji, czy tez zjawiskiem długo falowym?
Czy można mówić w Polsce o starym i nowym ubóstwie i jaka jest charakterystyka nowej biedy? Jakie istnieją instytucjonalne odpowiedzi na kwestie ubóstwa w sektorze usług publicznych i jaki jest udział organizacji niezależnych w łagodzeniu problemu ubóstwa.
Przede wszystkim należy zauważyć, że w Polsce problem ubóstwa istniał, zanim podjęte zostały zmiany systemowe na przełomie 1989 roku i 1990 roku. W latach 80 nastąpiło wyraźne poszerzenie zasięgu społecznego ubóstwa. Oprócz tradycyjnej biedy – jak osoby o najniższych rentach i emeryturach, osoby przewlekle chore i niepełnosprawne oraz część rodzin niepełnych i wielodzietnych – do populacji ubogich dołączyła wówczas nowa kategoria: rodziny pracownicze o najniższych dochodach.
Biorąc za punkt wyjścia niedoskonały wprawdzie, ale powszechnie w Polsce stosowany poziom najniższej emerytury jako kryterium ubóstwa, szacuje się, że w latach 80 poziom ubóstwa w Polsce oscylował miedzy 5-10% ogółu populacji. Zatem w końcu lat 80 istniała w Polsce kwestia ubóstwa, chociaż jej zasięg i dynamika były mniejsze niż obecnie, po podjęciu reform gospodarczych.
Okres przejścia ustrojowego przyczynił się do zaostrzenia kwestii ubóstwa tak w Polsce, jak i w pozostałych krajach postsocjalistycznych w związku z masowym spadkiem produkcji, gwałtownym wzrostem bezrobocia oraz utrzymywania się niskich płac. Wyjątek stanowiły Czechy, gdzie u progu zmian ustrojowych zarówno sytuacja gospodarcza była znacznie korzystniejsza niż w pozostałych krajach regionu, jaki proces transformacji od samego początku poddany był ścisłej kontroli z punktu widzenia społecznych kosztów reform gospodarczych i przybrał kierunek raczej „socjaldemokratyczny” niż „rynkowy”, tak jak w Polsce.
W rezultacie, na skutek w dużym stopniu niekontrolowanego procesu zmiany ustrojowej, utrzymywania się niskiego poziomu płac w gospodarce i wysokiego bezrobocia, w 1995 roku w Polsce poziom ubóstwa wzrósł do 26% ogółu populacji, co oznacza, że około 9,3 mln. osób posiadało dochody poniżej poziomu najniższej emerytury. Skala problemu ubóstwa jest znacznie większa, jeśli za punkt wyjścia przyjąć poziom minimum socjalnego, nie poziom najniższej emerytury. biorąc poziom minimum socjalnego jako kryterium ubóstwa w Polsce, szacuje się, że w 1996 roku było około 47% gospodarstw, których dochody nie osiągnęły tego poziomu.
Kim są dzisiejsi „nowobiedni”?
Około 60% pozostających w sytuacji ubóstwa stanowią gospodarstwa pracownicze i rolne. Około 1/3 „nowobiednych” wywodzi się z gospodarstw domowych, których przynajmniej jedna osoba jest bez pracy. W świetle tych szacunków zaledwie 7,8 % osób ubogich w Polsce stanowią ludzie starsi (powyżej 65 roku życia).
Problem ubóstwa dotyczy głównie wsi. Około 60 % osób ubogich pozostaje na wsi.
W miastach poniżej 100 tys. mieszkańców zamieszkuje około 27% osób ubogich, w dużych miastach zaś ok. 14%
Tradycyjne rodziny z trojgiem i większą liczbą dzieci należą do najuboższych. Szacuje się, że w Polsce w ostatnich kilku latach blisko 30% rodzin najuboższych stanowią rodziny wielodzietne. Stąd też dzieci i młodzież poniżej 14 roku życia stanowią 1/3 wszystkich ubogich.
W świetle danych Raportu UNDP 14% wszystkich dzieci i młodzieży w Polsce wzrasta w warunkach ubóstwa. Najliczniejszą kategorię dotkniętych ubóstwem (ok. 61%) stanowi ludność w wieku aktywności zawodowej.
Instytucjonalne odpowiedzi na kwestię ubóstwa
Ubóstwo należy od tych problemów społecznych, w których przezwyciężaniu doniosła rola przypada administracji rządowej i prowadzonej przez nią polityki gospodarczej, polityki zatrudnienia oraz polityki ochrony socjalnej. Dotychczasowe rozwiązania prawne i instytucjonalne przyjęte w Polsce wskazują, że mimo dużych nakładów na państwową ochronę socjalną skala i dynamika ubóstwa jest wysoka.
W świetle dostępnych danych blisko 45% wydatków z pomocy społecznej kierowane jest na pomoc najuboższym. Z pośród wielu problemów związanych z dystrybucja funduszy państwowych na pomoc najuboższym oraz jej efektywnością, zwraca się uwagę na konieczność precyzyjniejszej alokacji środków finansowych, w tym zwłaszcza na pomoc dzieciom i młodzieży z rodzin pozostających w ubóstwie poprzez wprowadzenie państwowego programu dożywiania w szkołach.
Gdy umowa o instytucjonalnych odpowiedziach na kwestie ubóstwa, na uwagę zasługuje również udział organizacji nienależnych (pozarządowych) w łagodzeniu tego problemu. W Polsce po wielu latach przerwy nastąpił ogromny rozwój tych organizacji w ostatnich kilku latach przede wszystkim w dziedzinie pomocy społecznej. Znaczna ich część prowadzi działalność w dziedzinie pomocy społecznej i usług socjalnych. Najbardziej charakterystycznym przykładem aktywności organizacji niezależnych na rzecz łagodzenia ubóstwa jest pomoc osobom bezdomnym, niedołężnym, uzależnionym o raz rodzinom wielodzietnym.

            Jak wynika z badania „Kondycja sektora organizacji pozarządowych w Polsce 2006”, 7% organizacji pozarządowych zajmuje się pomocą osobom skrajnie ubogim.
            Bardzo ważnymi ośrodkami wsparcia dla osób ubogich są też organizacje kościelne działające przy parafiach – z badań proboszczów przeprowadzonych przez Instytut Spraw Publicznych wynika, że działalność charytatywna prowadzona jest w 74% parafii w Polsce: najczęściej w parafiach typu miejskiego (90%), miejsko-wiejskich, najrzadziej zaś w parafiach wiejskich (62%). Organizacje świeckie i kościelne prowadzą jadłodajnie dla najuboższych i noclegownie dla bezdomnych.
            Wspólnota Chleb Życia, organizacja prowadzona przez s. Małgorzatę Chmielewską w 2006 roku dała w swoich domach schronienie 1330 osobom bezdomnym, prowadzi też przedsiębiorstwa społeczne dające zatrudnienie osobom marginalizowanym na rynku pracy (w 2006 roku pracę znalazło tu 26 osób, m.in. w stolarni). Towarzystwo Pomocy im. św. Brata Alberta, które prowadzi 62 schroniska i noclegownie głównie dla bezdomnych, ale także dla osób starszych i chorych oraz 14 jadłodajni. Inne działania podejmowane przez organizacje pozarządowe to redystrybucja żywności i ubrań (np. sieć Banków Żywności czy PCK), dokarmianie dzieci w szkołach (najlepiej chyba rozpoznawalna kampania przeciw biedzie „Pajacyk” prowadzona przez Polską Akcję Humanitarną, w ramach której od kilku lat rokrocznie bezpłatne posiłki w szkołach całego kraju otrzymuje ok. 5 tys. dzieci – w 2006 roku 6,5 tysiąca dzieci), a także programy stypendialne dla uczącej się młodzieży z biednych rodzin (np. Fundacja im. Stefana Batorego, która we współpracy z 38 organizacjami lokalnymi z całej Polski od kilku lat funduje rokrocznie comiesięczne stuzłotowe stypendia dla około 1300 zdolnych uczniów z biednych rodzin czy Fundacja Dzieło Nowego Tysiąclecia, która przyznaje stypendia uzdolnionej młodzieży z biednych terenów wiejskich – obecnie tym programem stypendialnym objętych jest 1750 stypendystów).
            Polskie fundacje grantodawcze ogłaszają konkursy dla organizacji na projekty związane z przeciwdziałaniem biedzie, jak np. realizowany od 2001 roku "Nasz sposób na biedę na wsi" Fundacji Wspomagania Wsi, od 2006 roku, po zmianie nazwy, „Nasza wieś naszą szansą”. W konkursie rokrocznie uczestniczy kilkaset projektów, z których nagradzanych jest ok. 20 i których celem jest aktywizacja społeczna i gospodarcza mieszkańców wsi mająca ograniczać przyczyny występowania biedy na wsi. Na szeroką skalę, zarówno w Polsce, jak i krajach dotkniętych klęskami, działa kilka dużych organizacji charytatywnych, mających szerokie poparcie społeczne, np. Caritas i PCK. W 2001 roku przy urzędzie Rzecznika Praw Obywatelskich został zainicjowany Ruch Przeciw Bezradności Społecznej, który stawia sobie za cel „pobudzenie aktywności i współpracy organizacji, środowisk i osób o wysokiej wrażliwości obywatelskiej do działań na rzecz rozwiązywania problemów różnych grup społecznych, dążenie do likwidacji przyczyn marginalizacji środowisk, wreszcie inspirowanie inicjatyw, które mają szansę przyczynić się do zmniejszenia obszarów bezradności”. Deklarację Obywatelską, w której przedstawione są cele Ruchu, poparło ponad dwustu przedstawicieli organizacji pozarządowych oraz osób prywatnych, solidaryzujących się z ideami Ruchu Przeciw Bezradności Społecznej.
            Najgłośniejszy medialny odzew ma kampania „Pajacyk”, zwracająca uwagę na istnienie problemu biedy i głosu dzieci w Polsce. Kampania obecna jest na billboardach, jako reklama społeczna w mediach przede wszystkim zaś bardzo intensywnie funkcjonuje w Internecie. PAH zwraca w swojej kampanii uwagę na dwie kwestię: po pierwsze, kwestię głodu dzieci w Polsce i po drugie: pokazuje możliwość indywidualnego zaangażowania na rzecz zmiany tej sytuacji. Odbiorcy kampanii otrzymują wiele możliwości włączenia się do akcji: mogą kliknąć w ikonę pajacyka w sieci, co przekłada się na wysokość otrzymywanej od sponsorów dotacji, mogą założyć kartę kredytową czy zrobić przelew. Komunikat jest jednoznaczny: każdy może przyczynić się do walki z biedą. Promowaną przez PAH wartością jest przede wszystkim solidarność: walka z biedą pokazywana jest jako problem, który powinien łączyć.
            Eksperci Rady Indeksu Społeczeństwa Obywatelskiego oceniając dane z różnych badań uznali, że „społeczeństwo obywatelskie jest wiodącą siłą w walce z ubóstwem. Działania społeczeństwa obywatelskiego w tej kwestii spotykają się z szerokim poparciem społecznym i są powszechnie rozpoznawalne”.

MAREK DAMIAN TOMEK BARTEK- POCZATEK CZYLI WSTĘP
ANKA ANGELA -OPISUJĄ INSTYTUCJE
ANITA -ARTYKUŁ Z GAZETY
MIKOŁAJ-PREZENTACJA MULTIMEDIALNA ORAZ STATYSTYKI
ZENEK-PRÓBY ROZWIAZYWANIA   PROBLEMU
ADAM-BIBLOGRAFIA PLUS STRONY INTERNETOWE TAK NAPISAŁEŚ ADAMIE NA KARTCE WIĘC NIEWIEM O CO CHODZI
A TEN NOWY MICHAŁBŁACH-JAKIŚ ARTYKUŁ TAK TEŻ NAPISALEŚ

ej z nami też jest Dawid jak tak to co robi bo go niema na liście